Tijdens haar jeugd heeft onze oprichtster Arlaine Cervantes te maken gehad met verlatenheid, armoede en misbruik. Ondanks deze jaren van fysiek en verbaal geweld had ze het geluk leraren en caseworkers te ontmoeten die haar veiligheid, begeleiding en liefde aanboden.
Deze mentoren hebben haar in verschillende stadia van haar moeilijke jeugd geholpen.
Soms werd Arlaine voor haar veiligheid in huizen en openbare instellingen geplaatst. Uiteindelijk werd ze echter teruggestuurd naar haar adoptieouders, de situatie werd chaotischer. Uiteindelijk, op 12-jarige leeftijd, rende Arlaine weg van huis.
HIER IS ARLAINE’S VERHAAL IN HAAR EIGEN WOORDEN
“Ik zal nooit weten hoe het me gelukt is om vier maanden in de straten van Salt Lake City te overleven. Ik weet alleen dat als ik geen spirituele ervaring van goddelijke tussenkomst had gehad, ik zou zijn gestorven of verdwenen. Door de jaren heen heb ik me vaak afgevraagd waarom ik het overleefde, terwijl zoveel kinderen dat niet deden. Jarenlang had ik een schuldgevoel daarover.
Die vraag achtervolgde me. In het najaar van 2004, toen ik alleen over de 1000 mijl lange Baja California-weg reed, ervoer ik een openbaring. Ik voelde me gelukkig en bedacht hoe mooi de woestijn was in die tijd van het jaar na de eerste regen. Het was half tien ’s ochtends en in de verte glinsterde het lint van golvende, smalle asfaltweg met twee rijstroken. Aan weerszijden van deze grote vallei was een spiegelbeeld van witte bloemen langs de weg en duizenden cactussen omzoomd door een diep paarse bergketen. Daar – op dat moment – ervoer ik een openbaring die zo krachtig was dat ik moeite had het busje te stoppen om te verwerken wat er net was gebeurd.
Op dat moment wist ik wat ik zou doen met de rest van mijn leven.
Ik kreeg alle antwoorden op vragen die mij al zo lang bezighielden. Plotseling had alles een doel en betekenis.
Ik zou een plek bouwen in een Guatemalaans bos, vlakbij het wereldberoemde Atitlán-meer, waar kwetsbare Guatemalaanse kinderen veilig zouden zijn om te spelen, te leren en een wereld te ervaren die hun voorstellingsvermogen te boven gaat. Het zou een plek zijn waar kinderen zich geliefd, gewaardeerd en gerespecteerd zouden voelen; een plek waar ze zouden worden aangemoedigd om te durven dromen van een betere toekomst.
Het zou een plek zijn waar ze sterker en sterker zouden worden door zorgzame en ondersteunende mentoren. Het zou een plek zijn waar ze hun ware waarde en potentieel zouden kunnen begrijpen … en de naam zou zijn: Niños del Lago.